IDEA
Punktem wyjścia do projektu były ruiny dawnego schroniska z 1937 r. Zdecydowano, że nowy budynek powinien być zakorzeniony w historii tego miejsca, co znalazło swój wyraz w dosłownym osadzeniu nowej kubatury na obrysie ścian zewnętrznych dawnego schroniska. Pomoże to ochronić ruiny
przed dalszym niszczeniem, a także pozwoli niejako na moment przenieść się
w dawne lata za sprawą głównego wejścia – Bramy Czasu, które pozostawiono
w niezmienionej formie. Powyżej znajduje się dach, którego kształt nawiązuje
do archetypowej formy szałasu. Dzięki przeszkleniu południowego szczytu,
wieczorem budynek będzie z daleka widocznym znakiem – latarnią. Poza walorami funkcjonalnymi takiego założenia, jest to również manifest, że schronienie znajdzie tu każdy, kto tego potrzebuje.

KONCEPCJA ZABUDOWY I ZAGOSPODAROWANIA
Program użytkowy schroniska uzupełniają dwa budynki gospodarcze,
których część pomieszczeń udostępniona jest dla turystów. Oba mają jednakowe gabaryty i tradycyjną formę, aby stanowić tło dla głównego budynku. Rozdzielenie programu użytkowego na kilka budynków pozwoli lepiej wpisać
założenie w miejsce. Ponadto funkcjonuje tu baza namiotowa z namiotami do wynajęcia. Obszar bazy planuje się pozostawić w niezmienionym układzie.
Od strony wschodniej do budynku została doprowadzona droga, będąca
przedłużeniem drogi leśnej z Grywałdu. Będzie ona obsługiwała schronisko
w zakresie dostaw, jako droga pożarowa z możliwością zawrócenia i jako
ścieżka pieszo-rowerowa. Na wysokości schroniska wspomniana droga przekształca się w plac przed wejściem, a na wysokości zachodniego budynku gospodarczego służy za plac gospodarczy. Poza wspomnianą drogą, starano się minimalizować prowadzenie utwardzonych ścieżek dla ruchu pieszego i wykonano je jedynie tam gdzie przewiduje się duży ruch pieszy i były niezbędne. Pozostałe ścieżki są prowadzone po trawie w sposób nieformalny.

NAWIĄZANIE DO ARCHITEKTURY LOKALNEJ
Wszystkie budynki nawiązują do architektury lokalnej. Przejawia się to
przede wszystkim w formie dachów i użyciu materiałów. Starano się przenieść do projektu schroniska niektóre cechy drewnianego XV-wiecznego kościoła św. Marcina w Grywałdzie, jak duże połaci dachu, wielospadowy dach, charakterystyczne okna i wykończenie drewnem. Ponadto budynki gospodarcze nawiązują architekturą bezpośrednio do formy dawnych stodół, które znajdowały się w najbliższej okolicy.

autorzy: Urszula Odulińska / Sebastian Obetkon